Bèth cèu de Pau

Bèth cèu de Pau, quan te tornerèi véder ?
Quèi tant sofert despuish qui tèi quitat.
Sim cau morir shens te tornar revéder,
Adiu, bèth cèu, taurèi plan regretat !
Quaurí volut, Biarn, canta ta gloèra ;
Mès ne poish pas car que soi tròp palaud.
Mon Diu, mon Diu ! Deishatz-me véder enqüèra
Lo cèu de Pau ! Lo cèu de Pau !

Ier quèri sol dens ma trista crampeta,
A respirar lo perfum deu printemps,
Quan tot un còp, ua prauba irongleta
Possa un gran crit e puish en medish temps,
Un esparvèr cor sus la beroïna
Çai, çai tací, jo net harèi pas mau,
Rentra dehens, que parleram praubina,
Deu cèu de Pau...

Quas tu pensat, la mia prauba amiga,
De viatjar sola shens nat secors !
Repausa un drin : de córrer quet fatiga,
Ací nas pas a crànher los vautorns.
Ta qué tremblar, òh ! nès pas presonèra !
Que pòts partir si nas pas çò quit cau !
Repren ton vòl, vèn voltijar leugèra
Au cèu de Pau...

Puishque ten vas, beròia messatgèra,
Adiu ! Adiu ! Senti que vau morir,
Car lo bon Diu dens son sejorn mapèra :
Doman, dilhèu, non serèi mei ací !
Puishque ten vas, vèn ten dens la montanha
Vèn har lo nid devath noste portau !
Quauràs de tot, tà tu e ta companha,
Au cèu de Pau...